• Clubvrijwilligers

    Van oprichter tot drijvende kracht bij S.V. Sluis

    Johan Bogaard clubman in hart en nieren

                             
    Bij de S.V. Sluis is Johan Bogaard zo’n persoontje. Een man die inmiddels met de club een Siamese tweeling vormt. Tevens een clubman die alle hoogtepunten meemaakte, maar ook de kar bleef trekken in tijden dat het minder goed ging. Johan was er altijd. Met maar één doel, zich in alle bescheidenheid dienstbaar maken voor de vereniging. Die instelling maakte en maakt hem uniek en tot voorbeeld voor velen.
     
    Zoals vele voetbalverenigingen begonnen de eerste schermutselingen tot de oprichting ervan tijdens een gezellig samenzijn in een plaatselijk etablissement. In dit geval was café Oud Sluis met Giel van Westen als uitbater de bakermat. De kalender wees 22 februari 1966 aan toen wijlen visboer Cyriel Driessen tijdens een voetbalpraatje in Oud Sluis, de suggestie deed eens te polsen of Sluis ook rijp was voor een voetbalclub.
     
    Johan Bogaard was er bij en kreeg in samenwerking met Cyriel Driessen de jeugd onder zijn hoede.
     
    De veldverlichting kwam later met de inzet van een aantal vrijwilligers toch voor mekaar.
     
    Zo ook het veld, dat Johan als: ”Een  knollenveld met een mijnenveld aan molshopen,” omschrijft.
    Een wei eigenlijk, waarop hij samen met Cees Blaeke de kalklijnen uitzette.

    Knokken
    Dat een beginnende club startproblemen kent, is een gekend gegeven. De animo die in de beginfase kenmerkend en goed bedoeld is, krijgt meestal na verloop van tijd een terugslag. Want een club draaiende houden vergt veel inzet, veel vrije tijd en een dikke huid. Veel enthousiastelingen van het eerste uur kunnen dat niet opbrengen en haken dan af.
    De S.V. Sluis ontkwam evenmin aan dit fenomeen. Zes jaar na de oprichting was de crisis zelfs compleet en wankelde de vereniging op zijn grondvesten.
    Onder de bezielende werklust van onder andere Johan Bogaard, wie had anders verwacht, hield de club het hoofd boven water en doorstond het de aanslag op het voortbestaan. ”Een bizarre periode, waarin knokken om te overleven het voornaamste was”, weet Johan.
    Het veelvuldig gebruik maken van het voetbalveld, had intussen ook zijn tol geëist. Het toch al niet al te beste knollenveld was eraan en de club was duidelijk aan een nieuw terrein toe. Die kwam er na moeizaam onderhandelen met de gemeente Sluis. In 1974 kon de nieuwe accommodatie aan de Zuiddijkstraat in gebruik genomen worden. ”Helaas nog altijd zonder kantine”, weet Johan, die zich samen met enkele anderen bleef inzetten om die toch te mogen bouwen.
     
    We vonden na veel zoekwerk in Haarlem een houten schoolgebouw van 20 jaar oud dat we voor een spotprijsje mochten kopen. Voorwaarde hierbij was dat we het zelf moesten slopen. Die eis vormde geen enkel probleem. Op een goede dag zijn we zodoende met een aantal vrijwilligers met een vrachtwagen richting Haarlem gereden, het handeltje uiteengehaald, opgeladen en mee naar Sluis genomen om het daar vervolgens weer vakkundig in elkaar te zetten.
     
    Die kantine beheren, betekende een nieuw hoofdstuk in de verbintenis tussen de voetbalclub en Johan.

    Naast alle voornoemde taken die Johan vervulde, trainde hij in de voorbije veertig jaar alle jeugdgroepen, was hij één jaar hoofdtrainer senioren en werd hij tussentijds met 23 teams kampioen.
     
    Activiteiten
    In zijn drang om de S.V. Sluis actief te houden, was hij initiatiefnemer van het inmiddels 18 jaar bestaande futsaltoernooi voor E- en F-pupillen, was hij animator van tal van uitstapjes met jeugdteams naar de KNVB-voetbalkampen in Zeist en de Shell voetbaldagen in Tilburg en Eindhoven. Trips naar de Arena in Amsterdam, Hilvaren-beek en naar het Duitse Seedorf en Heimbach kwamen eveneens op de rol. Het bleef er niet bij.
     
    Het binnenhalen van de KNVB-voetbaltruuk is een ander wapenfeit. Extra tintje was dat Johan toen net vijftig werd. Voor hem een goede reden om een sponsoractie op touw te zetten onder de naam ’50 voor 50’. Het evenement leverde 2650 gulden op. Een riant cadeau voor de jeugdkas van de S.V. Sluis. Johan genoot er zichtbaar van, had een prachtige verjaardag en vond het prachtig dat niet hij, maar de club centraal stond.
                             

    Zo dienstbaar als hij zich als bestuurder, beheerder, leider of trainer opstelde, zo was ook zijn instelling als speler. Een voetballer met karakter, die het niet van zijn snelheid of techniek moest hebben, maar altijd opviel door zijn werklust en zijn ijzeren conditie. Een rasechte teamfighter, die zogezegd ’niet kapot’ te krijgen was. Bijzonder lastig en frustrerend voor de tegenstander.
     
    Kortom, Johan bouwde door de jaren heen een naam op die klonk als een klok. Het leverde hem in voetballand en de volksmond de bijnaam ’mister Sluis’ op. Binnen de vereniging bleef dat overigens niet onopgemerkt. In 1980 werd hij al voor zijn onberispelijke staat van dienst tot ’erelid’ benoemd. Een titel die hij meer dan verdiende en waar hij, zonder ijdel te willen zijn, bijzonder trots is.
     
    Tekst  Rinus Verberckmoes
     
     
    Cees Blaeke

    Vanaf de oprichting was Cees Blaeke een figuur op en rond het voetbalveld van S.V. Sluis.
    Cees heeft zich ruim 25 jaar op vele manieren voor de vereniging ingezet.
    Samen met anderen (vooral zijn beste maat Johan Bogaard) was hij verantwoordelijk voor het onderhoud van het veld, kalkte hij de lijnen en dichtte hij vooral op het oude veld de putten en verwijderde de molshopen.
    De lijnen werden toen nog met gewone kalk getrokken en dat betekende: eerst naar de aannemer achter een zak kalk en dan de lijnen trekken.
    Op het oude veld met al die putten en molshopen niet makkelijk.
     
    Soms moesten eerst de plassen van het oude veld verwijderd  worden en dat ging op een wel heel speciale manier. Met grote sponzen werd het water opgezogen, waarna met een kruiwagen zand werd gestrooid om toch maar te kunnen spelen.
    In die tijd was Sluis nog een zaterdagvereniging. Op zondagmiddag organiseerde Cees dan samen met Johan biljart en tafelvoetbaltoernooien voor de jeugd.
    Het was dan ook altijd druk die middagen en onder genot van een worstenbroodje en limonade of koffie had de jeugd veel plezier.
    In de beginjaren van de vereniging werden er vooral op het oude veld, zo rond Pasen, vele vriendschappelijke voetbalwedstrijden gespeeld tegen Engelse jeugdteams.
    Samen met Johan Bogaard was Cees (naast scheidsrechter) mede-organisator van deze internationale ontmoetingen. Legendarisch is zijn uitspraak tegen een klein Engels voetbaljochie: ”He Boy, you after de dreed” (vrij vertaald: achter de draad!).
                              

    Ook was hij scheidsrechter bij zéér vele competitiewedstrijden van zowel de jeugd als de senioren.
    Daarnaast heeft hij samen met de gebroeders Bogaard meer dan 25 jaar lang elke woensdag door weer en wind huis aan huis de Toto en Lotto opgehaald.
    De formulieren moesten ingeleverd worden in het café van de toenmalige secretaris Leo Benne waar penningmeester Stef Garritsen dan aanschoof.
    Cees heeft daarnaast nog vele andere karweitjes voor de vereniging verricht.
    Op het oude veld trad hij op als gastheer voor de aangestelde scheidsrechters. Hij ontving deze met een kop koffie en een worstenbroodje, wat altijd zéér op prijs werd gesteld.
    Ik denk dat Cees in al die jaren voor de vereniging van ongekende waarde is geweest en daar ben ik hem en met mij vele anderen zéér dankbaar voor.         BEDANKT Cees
     
    Tekst  Johan Bogaard
     
     
    25 jaar in en rond de kantine
     
    Al vele jaren betrokken bij de voetbalvereniging S.V. Sluis ligt nu achter ons.
    Begonnen als schoonmaakster van de kleedlokalen schuren, dweilen en poetsen 2x per week voor een schoonmaakbedrijf, van het een kwam het ander.
    En zoals nu nog steeds ook toen al gebrek aan mensen achter de bar!
     
    Martin Boekhout toen nog bestuurslid vroeg mij of ik niet bereid was zo nu en dan eens een keertje achter de bar zou willen meewerken.
    Een klein beetje ervaring in de horeca heeft mij toen snel de routine van het barleven geleerd.
    Al gauw gingen de bar diensten van zo nu en dan over naar bijna elke zondag paraat!
    Toen in die tijd hadden wij nog een 3e elftal en begon de pret soms al rond half elf s’morgens tot soms lang na Studio Sport op de TV.
    Gezelligheid kende geen tijd en vaak gebeurde het dat hele families tezamen de hele middag in de kantine bleven zitten.
    Onze zondagen verliepen dan ook een beetje hectisch met ook nog een thuisfront op de achtergrond!
    Vaak moesten wij nee zeggen wanneer er plannen werden gemaakt voor de zondag.
    Voetbal ging eigenlijk altijd voor en thuis wisten ze dat ma en later ook pa de zondagen in de kantine waren. Familie bezoeken werden er vaak door aangepast!
    Gelukkig ze waren het gewoon geworden na al die jaren. 25 jaar lang zondag’s voetbal.
                            

    Mooie gezellige tijd met vele herinneringen en anekdote’s, blijde, leuke maar ook droevige tijden meegemaakt.
    Zo hebben wij een vijftal voorzitters meegemaakt, tiental trainers zien gaan en komen, met sommige van hun nog altijd contact gehouden.
    Spelers die als broekie’s toen begonnen met voetballen nu zelf met zoon/dochter of kleinzoon meekomen, wat hele gezellige en sfeervolle zater-dagen zijn geworden.
     
    Tekst   Arnold en Marianne.
     
     
    Brian de Witte
     
    Vaak is Brian als eerste persoon aanwezig op de trainingsavonden en wedstrijddagen en zorgt dan dat de koffie voor trainers en spelers klaarstaat om vervolgens de kostbaarheden van iedereen te bewaken, tijdens de wedstrijden is het bijhouden van het scorebord eveneens aan Brian toevertrouwt.
    Na afloop, als de spelers al lang in de kantine zitten, is Brian in de kleedkamers te vinden om alle rommel op te ruimen en de vloeren te vegen, een bezigheid die hij zonder vragen op zich neemt.
    Ook het plaatsen en verwijderen van de cornervlaggen alsook het neerlaten en weer terughangen van de doelnetten is Brian toevertrouwd.
    Het lijken misschien allemaal kleine karweitjes maar ik denk dat ze maar opvallen als ze níet zouden gebeuren.


                              
    Jarenlang heeft Brian in Sluis gewoond bij z’n ouders aan de Zuiddijkstraat  maar naarmate de jaren vorderden en zijn ouders ook een dagje ouder werden werd een passende woonomgeving gezocht en gevonden en wel in Schoondijke waar hij nog steeds woont en zijn draai wonderwel heeft gevonden.
    De afstand Schoondijke-Sluis wordt wekelijks met de bus of op de brommer een aantal keren gemaakt om zijn geliefde S.V. Sluis te bezoeken.
    Iedereen die Brian kent zal moeten toegeven dat hij een niet te missen persoon is binnen onze vereniging die in dit jubileumboek een plaatsje verdient en zo de waardering krijgt die hem toekomt.
    Brian, ik denk dat ik namens iedereen spreek die S.V. Sluis een warm hart toedraagt, hartelijk bedankt voor je jarenlange inzet
     
    Tekst  Theo Ide
     



    Terugblik Raymond op een”voetbalcarrière”
     
    In 1972 werd ik lid van de voetbalvereniging S.V. Sluis. Ik was toen 8 jaar oud, de minimale leeftijd om aangesloten te worden. Op het oude voetbalveld aan de Hoogstraat heb ik de beginselen van het voetbal geleerd van mijn eerste trainers Jos en Paul Spee. Wat ik mij uit die dagen kan herinneren was een voetbalwei waarop in de zomer boterbloemen bloeiden en in het najaar de plassen rijkelijk aanwezig waren. Ook een heuse tribune hadden we en verder verkocht Cees in de rust zakjes snoep waarna hij snel zijn deur op slot draaide en begon aan de 2e helft (als scheidsrechter uiteraard).
     
    De zaterdagmorgen was altijd spannend. Gaat de wedstrijd nu wel of niet door. Water van het veld en zand in de doelen en vervolgens jeugd en senioren spelen op dat ene veldje. Wat een tijd. Voor uitwedstrijden verzamelen bij Leo Benne op de Markt. Daar stond overigens ook altijd de lijst aangeplakt met de namen van de spelers die moesten voetballen. Na afloop van de wedstrijd ging een zakje friet er wel in!
     
    Toen ik bij de A-junioren voetbalde hadden we de legendarische Johan Visser (beter bekend als Doker) als leider. Wat hebben we daarmee gelachen. Zijn autostoel was kapot en die had hij vervangen door een fauteuil Zo reden we naar uitwedstrijden, met onderweg (sterke) verhalen van Doker. Schitterend natuurlijk als je die leeftijd hebt. Hij kan het jammer genoeg niet meer navertellen.
     
    Sinds de jaren 80 voetbal ik bij de senioren. Ik heb een 10-tal seizoenen in het eerste gestaan als aanvallende middenvelder. De kern bestond uit Patrick Gijzels, Patrick Buijsse, Jan Brandenburg, Harry Hazen, Jacky en Patrick Caniere, wisselend aangevuld met Belgische spelers. Uiteraard wil ik de namen van Martin Boekhout, Jos Spee, Paul Spee, Maarten Lensen, Peter Theunissen en Raoul du Fosse niet onvermeld laten. Met hen heb ik ook gespeeld en ik zal er ongetwijfeld velen vergeten hebben te vermelden, waarvoor nu al excuus.
     
    Nog steeds ben ik actief op de velden en daarbuiten. Ik probeer mijn kunsten op zondag te vertonen in ut twidde en ik heb jaren de jeugd getraind vanaf de F-pupillen tot en met de C’s.

                             

                             Staande:  Tim Hermans, Tijmen Hermans, Dennis Ide, John du Fosse, 
                                              trainer/leiderRaymond Hubregtse, Ward van Parijs.
                            Zittend:    trainer/leider Theo Ide, Jeffery de Krijger, Bas van Hoeve, 
                                             Matthias de Mey, Tom Hubregtse.
     
     
     
    Tekst  Raymond Hubregtse
     
     
     
     
    Theo Ide zijn voetbalgeschiedenis bij de S.V. Sluis
     
    Mijn eerste herinnering gaat terug tot 1969 toen ik op het veld aan de Hoogstraat mijn eerste enkelverzwikking opliep  in een wedstrijd tegen een ploeg uit Engeland die, zoals toen gebruikelijk was, een wedstrijdje kwam spelen rond de paasdagen. Omdat de verbanddoos waarschijnlijk niet meer bevatte dan wat pleisters en een schaar werd ik door een  Engelsman ingetapet en door Frits Staal per auto naar huis gebracht omdat mijn voet simpelweg niet meer in mijn schoen paste. Ook de gevleugelde uitspraak van scheidsrechter Cees Blaeke, ”you Englisch boys achter de dreed”, ligt nog bij menigeen goed in het geheugen.
    In het seizoen 1969-1970 mocht ik een eerste keer ervaren wat het was om kampioen te worden met name met de C-junioren. De foto van dat elftal is tevens mijn eerste foto die ik in mijn bezit heb. U ziet dat het tenue er destijds anders uitzag dan tegenwoordig, een Ajax-look met een broek naar keuze lijkt het.
    Ook herinner ik me de sfeer op de betonnen tribune maar al te goed bij wedstrijden van het eerste team dat destijds op zaterdag voetbalde.
    In het jaar 1974 verhuisde S.V. Sluis naar de Zuiddijkstraat
     
    B-junioren
                             

              Staande: leider Rudie Kiburg, Jan Leenhouts, Adrie Clyncke, Guido Dhoore,
                              Eddie Spelier, Patrick van Landschoot, Theo Ide, trainer Johan Bogaard.

               Zittend: Dikkie Leer, Patrick Baas, Marc van Vooren, Peter Baay,
                             Jean Pierre du Fosse, Reggie Dhoore.

     
    Het seizoen 1973-1974 werd ik als B-junior een tweede keer kampioen met een bijna identiek team als eerder met de C-junioren, trainer Johan Bogaard verhuisde ook mee.
    Enkele jaren later werd, onder leiding van jeugdtrainer Rudy Pleunis, een derde keer gevierd, nu als A-junior was het kampioenschap een feit.
    Eind jaren 70 moest ik in militaire dienst en is het voetballen een beetje naar het tweede plan verwezen mede door mijn passie voor Club Brugge 
    Zoals spelers komen en gaan zo verandert ook een bestuur regelmatig van bezetting en begin jaren negentig werd ik gevraagd een functie op mij te nemen, zo ben ik enkele jaren penningmeester geweest,
    In hetzelfde jaar 1991 is ook mijn zoon Dennis geboren en sinds die rond z’n vijfde jaar het voetballen leuk is gaan vinden ben ik me, samen met diverse collega- trainers/ouders gaan bezig houden met het trainen en begeleiden van zijn ploegje.
     
     
    Theo ”Bode” Ide
     
     
     
    Patrick Caniere en de S.V. Sluis
     
    In 1972 trapte ik mijn eerste balletje op het voetbalveld van de S.V. Sluis, toen nog gelegen aan de Hoogstraat waar nu camping De Meidoorn is, en waar de tennisvereniging zijn tennisbanen heeft.
     
    Ook weet ik nog dat daar werd gevoetbald met leren ballen die wanneer het regende zo volgezogen werden met water, je ze als jongetje van 5 jaar nauwelijks vooruit geschoten kreeg.
    Na ongeveer 2 jaar daar te hebben gevoetbald, vertrok de S.V. Sluis naar het nieuwe complex aan de Zuiddijkstraat .
    Hier doorliep ik alle jeugdelftallen met als hoogtepunt een kampioenschap bij de B junioren.
    We versloegen medeconcurent Yzendijke met 2-0 in een rechtstreeks duel om het kampioenschap.
     
    B1 elftal          1979
                            

              Staande:  Frank Faes, Francis van de Broucke, Jacky Caniere, Robert Saalmink, 
                               Marc Vercruysse, Johny Meier, Angelo Lanoo, Mark Pallada,
                               trainer Johan Bogaard.

              Zittend:   leider Jaap Faas, Mario Marteijn, Leo Benne, Patrick Caniere,
                              Patrick Govaert, 
    Roger Postuma, Johny Vonk, Jan de Groote.
     
    Een voetbalkamp in onze zustergemeente HEIMBACH was ook èèn van de hoogtepunten.
     
    Op 16 jarige leeftijd debuteerde ik dan op het eerste elftal van de S.V. Sluis tegen Hulsterloo.
    Ook dit debuut vergeet ik de rest van mijn leven niet meer, want mijn eerste kans miste ik, bij de tweede omspeelde ik de keeper maar die vloerde mij, en dus kregen we een strafschop die door Raoul du Fossë werd verzilverd, en de derde kans schoot ik er zelf in.
    (wat je noemt een droomdebuut) we wonnen de wedstrijd uiteindelijk met 3 tegen 1.
    In al die jaren heb ik natuurlijk ook vele trainers de revue zien passeren, en de meest mooie figuur vond ik toch wel Bibi Hendriks (oud speler van Club Brugge).
    Deze man had naast de vele kwaliteiten van het trainer zijn ook een bijzondere gave voor humor.
    Wat me ook altijd zal bijblijven is de wedstrijd die we speelden tegen de eerste selectie van Cercle Brugge, toen getraind door Han Grijzenhout.
    We verloren de wedstrijd wel met 4 tegen 1, maar we speelden een berepartij.
    Het enigste nadeel van deze wedstrijd was dat ik de volgende morgen wat moeite had met uit mijn bed te komen.
     
    Daarna liep ik nog wat seizoenen door totdat ik met mijn 31 jaar besloot het sportief nog een jaartje te proberen bij de VV Yzendijke.
    Door persoonlijke omstandigheden ben ik na 1 jaar weer teruggekeerd op het oude vertrouwde nest: de S.V. SLUIS 
    Ik heb nog wat jaartjes op het tweede elftal gevoetbald met de oude jongens van het eerste, maar moest daar te vaak afzeggen, wat mezelf niet lekker zat.
    Op 38 jarige leeftijd heb ik dan besloten te stoppen met voetballen, wat overigens niet betekent dat ik verloren ben voor de vereniging.
    Ik hoop in de toekomst nog wat te betekenen voor de jeugd van S.V. Sluis, want zoals iedereen wel weet: DE JEUGD IS DE TOEKOMST.
     
    Tekst    Patrick Caniere