Geschiedenis senioren

Personen die in S.V.Sluis. ook werkzaam zijn geweest als hoofdtrainer

Dick van Westen,  Max Nollet,  Mon de Vos,  Gilbert Vancaillie,  Jerome Boerjan,  Rinus Verberkmoes,  Roel Cattouw,  Willy Vandeheede,  Johan Bogaard,  Robbie de Clercq,  Bert Wiltink,  Bibi Hendricks,  Nobert  VandeVestele,  Jean Pierre van Kerschaever,   Jean-Marie Brysse,  Edwin Bogaard,  Rudi Cornelis, Patrick Caniere, Danny Pols, Ronny Tresonie,
 
Herinnering van jullie eerste trainer 
 
Het zal 1966 geweest zijn toen mijn broer Giel aan mij vroeg of ik bij de pas opgerichte S.V. Sluis trainer wilde worden. Er zou op zaterdag gespeeld worden dus dat moest kunnen. 
Het leek mij een leuk idee maar er was een probleem.
Ik voetbalde zelf in voetbalvereniging Middelburg die op zondag speelden en de wedstrijdbespreking was altijd op zaterdagmiddag om 17.00 uur. 
Middelburg speelde toen de hoogste klasse in het amateurvoetbal van Nederland. 
We werden 2 maal achter elkaar landskampioen in die jaren.

Maar voor om de zaterdag niet mee te kunnen was echter helemaal geen probleem, het bestuur had al een assistent coach gevonden in de persoon van Aime Baas.
Met deze Aime heb ik als een twee eenheid goed kunnen samenwerken.
Mijn eerste training begon woensdag om 18.45 uur met een enthousiaste groep oudere jeugd en vervolgens om 20.00 uur de hele groep senioren.
Tot en met september ging alles keurig op een speelveld tussen de tenten door.
Maar daarna was het behelpen op een stuk grasveld met wat bouwlampen, of in de straten van Sluis.
 
Ondanks de bomen die kris kras op het veldje stonden waar wij moeste trainen, dat was achter het hoofdveld tegen de weg aangelegen, werd er behoorlijk pittig etraind.
 
Dat zullen onder andere de heren Balzani, Blaakman, Jansen, van de Bussche, de Ruijter, Dierckx, Bogaard en alle anderen zich nog wel herinneren.
 
Tekst   Dick van Westen
 


S.V. Sluis. Periode 1971-’76  Trainer Gilbert Vancaillie
 
Mijn aanstelling als trainer werd getekend bij de opening van het voetbalseizoen, augustus ’71.
Het was aanpassen geblazen. Ik kwam van het prachtige sportcomplex Heist waar ik met
F.C. Heist naar 1e provinciale promoveerde.
 
Ik herinner me dat Cees Blaeke met de gebroeders Bogaard de zaterdag voormiddag, na regen, laagten en mollenhopen nivelleerde op het oude veld om het speelklaar te krijgen.
Ik zag veel werk maar kon bouwen met een enthousiaste kern en getalenteerde spelers.
Maar de trainingsmogelijkheden waren miniem.
Er was beperkte verlichting op nog geen kwart van het veld, echte zaalvoetbal toestanden.
We moesten kattenogen hebben.
Maar... er werd balvaardigheid, samenspel en snelheid geoefend.
Na de training zette Cees heerlijke koffie.
 
En wat was het resultaat na mijn eerste jaar S.V. Sluis;
we werden met vlag en wimpel kampioen in de 2e klasse.
De jaren ’72-’73 en ’73-’74 hadden we het niet onder de markt in die 1e klasse.
Maar we konden door inzet en samenwerking ons goed handhaven.
                        
Op een bestuursvergadering stelde de heer Boomert voor het niet zo hard te maken en
terug naar 2e klasse te degraderen.
Ik steigerde en zette op de training nog een tandje bij.
Speeljaar ’74-’75 was de overgang van het oude naar het nieuwe veld.
 
Die verre verplaatsingen o.a. tot in West-Brabant en Zuid-Holland vielen wel tegen.
Zo’n afstanden voor amateurvoetbal (8 á 10 uur onderweg).
Maar de resultaten mochten er zijn. We draaiden mee aan de top.
 
De geweldige uitschieter was op mijn verjaardag, die zaterdag 15 november ’75 speelden we tegen de koploper toen Yerseke.
 
Ik kreeg van mijn spelers een prachtig geschenk, een overwinning om van te duizelen 7-0.
En zeggen dat we bij thuiswedstrijden regelmatig van die uitschieters hadden.
Ik had een amateurploeg met een profinstelling.
Ze speelden voor wat ze waard waren en dat met een tomeloze inzet, van goudwaarde, een gouden tijd voor S.V. Sluis.
 
Tekst   Gilbert Vancaillie
 
 
 
Beker avontuur
 
In de KNVB-beker zijn wij in het seizoen 1976-77 door gedrongen
tot de laatste 32 clubs van Nederland.
                         
Waar wij in de laatste ronde werden uitgeschakeld in een uitwedstrijd door VV Veen uit       ’s-Hertogenbosch, waar wij verloren met 2-0. en daarmee kwam een einde aan een succesvol bekertoernooi van dat seizoen.
                        
 

 
 
Sluis 1 in de periode 1973-1983
 
In het seizoen 1973-1974 speelde Sluis in de 1e klas afdeling Zeeland van het zaterdagvoetbal, onder leiding van de toenmalige trainer G. Vancaille uit Knokke-Heist.
Verenigingen waar toen tegen werd gevoetbald waren: Wemeldinge, Colijns-plaatse Boys, Nieuwdorp, Nieuwland, Bruse Boys, G.P.C., Brouwers-haven e.a.
De selectie bestond toen uit: Dick van Heijst, Bram Dierkx, Walter Goossen, Etienne Monbalieu, Bram Beun, Paul Spee, Steven Vercouteren, Hans Vercouteren, Jos Spee, Cor Lensen, Jaap Ras, Martin Boekhout, Ton Smits, Karel van Daele, Patrick van Landschoot, Willy Schram en leider Herman Bogaard.
 
De start was veelbelovend en tegen de winterstop deden we nog met de topploegen mee, de prijzen worden echter nog altijd aan de meet verdeeld, wat niemand aan het begin van de competitie had durven dromen werd op eind toch waarheid, in de voorlaatste wedstrijd, thuis tegen Wemeldinge werd d.m.v. een 3-2 overwinning het kampioenschap behaald,
wat inhield promotie naar de 4e klasse KNVB
De laatste wedstrijd moesten we uit naar Wissekerke waar we ons kampioenschap extra glans gaven middels een 1-9 overwinning.
 
Het daaropvolgende seizoen (1974-1975) werd voor het eerst in het bestaan van de
S.V. Sluis op het niveau van de KNVB gespeeld.
De derby tegen Terneuzense Boys was altijd een spektakelstuk en spannend, we speelden ons met het elftal wat het voorgaande jaar kampioen was geworden moeiteloos in de top van de 4e klasse KNVB, de  latere kampioen Yerseke werd in Sluis met 7-0 van de mat gespeeld, ook Wolfhaartsdijk 6-2 en BWR uit Roosendaal 5-0 moesten in Sluis het onderspit delven.
 
Het seizoen 1974-1975 en de daar opvolgende jaren hadden we denk ik voor Sluisse begrippen één der sterkste elftallen die het in z’n bestaan heeft gehad een mix van jong en oud die perfect in elkaar paste. 
 
Onze toenmalige trainer G. Vancaille was ook iemand die het aanvoelde hoe om te gaan met deze groep.
 
Jerome Boerjan werd onze nieuwe trainer. Een op en top sportman voor zichzelf en iemand die in de beginjaren toen hij ons trainde ook nog eens het Heizel-diploma behaalde (wat in Nederland te vergelijken was met een A-diploma).
Een nieuwe trainer had ook weer nieuwe ideeën. Bij aanvang van het seizoen werd de conditie aangescherpt en dit gebeurde in de duinen van Blankenberge. Deze trainingen waren niet mals. De wedstrijdresultaten  waren redelijk tot goed, doch nimmer werd een kampioenschap of promotie naar de 3e klasse van de KNVB afgedwongen.
 
Ook in de selectie kwamen nieuwe voetballers. Onder andere Egbert Versprille, Theo Schram, Raoul Du Fosse, Han Moerman en anderen deden hun intrede. Oudgedienden zoals Bram Dierkx, Jaap Ras (noodgedwongen door knieproblemen), Karel van Daele,  Etienne Monbalieu, Patrick van Landschoot en Dick van Heijst stopten om uiteenlopende redenen.
De resultaten werden naarmate we op het eind van de zeventiger jaren kwamen minder. Sluis voetbalde vervolgens in de onderste regionen van de 4e klasse KNVB
 
Na lang wikken en wegen werd in het seizoen 1982-1983 toch de stap gezet en acteerde
S.V. Sluis wat altijd vanaf zijn oprichting een vereniging was die op zaterdag had gevoetbald in de 1e klas afdeling van het zondagvoetbal.
 
Het seizoen 1984-1985 degradeerde S.V. Sluis naar de 2e klasse van het afdelingsvoetbal, wat voor mij betekende dat een langer verblijf als voetballer in Sluis er niet meer inzat.
 
Hoogtepunten welke ik persoonlijk heb meegemaakt zijn natuurlijk het kampioenschap en het bekeravontuur dat eindigde in de kwartfinales.
                         
Tekst    Bram Beun
 


 
Sluis 1 in de periode Dick van Heijst
 
Ik had het druk in mijn nieuwe baan als hoofdonderwijzer te Groede. Op een avond ben ik naar Sluis gereden en heb mij als lid van S.V. Sluis aangemeld.
 
Bij Sluis was het meteen anders. De sfeer beviel me direct. Ik trof er een vriendenploeg aan, waar de ene speler een stapje meer wilde zetten als de ander niet helemaal zijn dag had.
Dit was zeker de verdienste van de trainer, de heer Gilbert Vancaille.  Ik heb een aantal trainers meegemaakt. Daar zaten technisch en tactisch goed onderlegde trainers bij, maar niemand evenaarde de manier van omgang met zijn spelers zoals Gilbert dat deed. Je ging graag naar de trainingen.
 
Gilbert was een man met een standvastig karakter. Als het wat minder ging, legde hij de vinger op de zere plek, maar hij liet z’n spelers niet vallen. Je mocht ook eens een minder goede wedstrijd spelen. Voor zo’n man wilde je het beste resultaat behalen.
Dat schept een band onder elkaar. Je wilde als ploeg bij elkaar blijven en dat hield in dat je bereid was elkaar op te vangen en aan te vullen, maar ook elkaar de mogelijkheden te geven. Het is en blijft een teamsport en voor individualisten is weinig plaats.
 
In het jaar van ons kampioenschap, hadden we de hele winter geen trainingsveld. We trainden op de parking tegenover de huidige Rabobank. Als het al te bar weer was, gingen we naar de sporthal.
                         
Natuurlijk heb je in een team altijd spelers, die boven de anderen uitsteken, maar ik durf  te zeggen dat iedereen in ons team z’n eigen waarde had. Als Jaap Ras veel scoorde en in het seizoen 1975-1976 de Zilveren  Schoen van Dagblad De Stem kreeg, omdat hij de meest scorende speler was, kwam dat ook doordat Hans Vercouteren en Cor Lensen hem voortdurend voedden met knappe passes, na even zoveel knappe acties. In de voorhoede mogen Ton Smits en toch ook Karel van Daele, niet vergeten worden. In de achterhoede waren Bram Dierkx, Bram Beun, Etiënne Monbaliu en Walter Goossens mannen waarop je kon bouwen. Als we in de achterhoede stand hielden, was dat de verdienste van de hele achterhoede.
 
Op het middenveld verbaasde Steven Vercouteren mij altijd. Hij rookte in die tijd toch regelmatig een sigaret, maar had kennelijk een paar longen als van een paard. Zo’n andere doordouwer was Martin Boekhout, naast voetballer ook een verdienstelijke keeper. Knappe spelers waren ook Jos en Paul Spee en dan niet te vergeten de opkomende jeugd , die langzaamaan hun plaatsje in het eerste elftal opeisten. Eerste waren dat Willy Schram, Piet Vercouteren en Maarten Lensen. Later ook Patrick van Landschoot. Als ik dan toch namen noem, moet ik ook nog even onze vaste begeleider Herman Bogaard vermelden.
Trouwens alle drie de gebroeders Bogaard hebben hun sporen bij Sluis verdiend.
 
Wat waren de hoogtepunten wat mij betreft in die vijf jaar dat ik bij Sluis speelde?
Allereerst: de teamgeest. Dat was een goed gevoel, dat had ik nooit eerder zo meegemaakt.
Dan natuurlijk ons kampioenschap in mei 1975 en niet te vergeten onze overwinning op 2e klasser De Meeuwen op 11 oktober 1975. Na de reguliere speeltijd 3-3, na de verlenging 4-4 en via penalty’s een ronde verder.
 
Tekst    Dick van Heijst
 


 
ZOMAAR EEN UITWEDSTRIJD!
 
Het is het voetbalseizoen 1981-82 als ons S.V. Sluis 1 ingedeeld is in de zaterdag 4e klas met veel tegenstanders zoals Kogelvangers, Seolto, Klundert en Chrislandia die uit de regio West-Brabant komen. Een van die clubs was Chrislandia uit Heijningen (bij Fijnaart).
 
Het 1e elftal reisde toen nog met een luxe touringcar naar zulke verre uitwedstrijden.
’s Morgens vroeg vertrokken we naar Breskens voor de overtocht naar Vlissingen, dan via de Zeelandbrug naar Willemstad en via Fijnaart naar Heijningen om daar het uitduel te spelen.
Het weer was onbetrouwbaar toen we aan de aftrap stonden en in de verte dreigde het met grauwe wolken. Het duurde dan ook niet lang voordat het begon te regenen en te donderen met flink onweer en lichtflitsen. Op een gegeven moment sloeg de bliksem in op het naast gelegen terrein, waarbij er een paar van onze spelers plat op het veld vielen.
De scheidsrechter besloot toen het duel voortijdig te staken.
Daar sta je dan na een verre reis en dan na ongeveer 15 minuten wordt de wedstrijd gestaakt.
Dan maar onverrichter zake terug naar huis, maar toen de bus de Zeelandbrug afreed viel de motor van de bus stil. Oorzaak geen diesel (brandstof) meer in de tank.
Daar stonden we langs de kant van de weg, het regende pijpenstelen en we hadden toen nog geen GSM of een ander communicatie apparaat bij ons.
Een van ons is toen naar het dichtstbijzijnde tankstation gelopen om een jerrycan met diesel te vullen. Bij terugkomst werd geprobeerd om de motor weer draaiende te krijgen. Dit viel echter niet mee, want het brandstofsysteem moest immers ontlucht worden. Na veel moeite en sleutelwerk lukte dit uiteindelijk.
De bus werd weer aan de praat gekregen net genoeg om tot het volgende tankstation te rijden.
Nadat de bus was volgetankt reden we verder richting de boot van Vlissingen.
We waren die dag ’s avond laat weer thuis na een hele dag (ongeveer 10 uur) op weg te zijn geweest en dat voor een kwartiertje voetbal! Natuurlijk moesten we de wedstrijd inhalen op een later tijdstip. Alsof het niets was moesten we midden in de week een paar weken later ’s avonds nog eens naar Chrislandia. Gelukkig wisten we die wedstrijd nog met 2-0 te winnen ook. Naderhand bleek dat die wedstrijd ons het vierdeklasserschap had gered, want dat jaar degradeerde Chrislandia uit onze klasse. Zo was al die moeite toch niet voor niets geweest. Zo zie je maar dat er in ”die goeie ouwe tijd” er ook wel eens wat gebeurde.
                         
            Staand:  Jaap Ras, Bram Beun, Dirk du Fosse, Trainer Rinus Verberkmoes,
                           Paul Spee, Martin Boekhout, Willy Schram, Piet Vercouteren.
           Zittend:  Johan Bogaard, Mario Leenhouwers, Patrick Scherbeijn,  Johan Moerman,
                          Jos Spee, Theo Schram, Raoul du Fosse 
 
Tekst  Han Moerman (toen keeper Sluis 1)